ชีวิตก็เหมือนละคร มีหลายบทบาทหลายอารมณ์ให้แสดงทั้งสุขทั้งทุกข์ ขอเก็บบางเรื่องบางตอนของชีวิตมาไว้ย้อนดูในยามว่าง
ทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้พ่อแม่ บรรพบุรุษ และเจ้าที่เจ้าทาง
พ่อกับแม่ตายมาหลายปีแล้ว เมื่อครบรอบวันตายลูกหลานทำบุญให้ทุกปีค่ะ ส่วนใหญ่จะไปจัดงานที่วัดบอกทางวัดว่าต้องการแบบไหนและเตรียมเงินไปจ่ายก็เรียบร้อย ปีนี้ตั้งใจทำที่บ้านเพื่ออุทิศส่วนกุศลให้พ่อแม่ บรรพบุรุษ และเจ้าที่เจ้าทางด้วย เมื่อ 6 พฤษภาคม 2566 ต้องเตรียมทุกอย่างเองนี่ซีเหนื่อยพอดู แต่ก็อิ่มบุญอิ่มท้องกันถ้วนหน้า เก็บภาพมาฝากนะคะ
สงกรานต์บ้านเรา ปี 2566
12-14 เมษายน 2566 ปีนี้โควิดซาลงวัดเสาธงจัดงานประจำปีได้ตามปกติแล้ว ได้ไปทำบุญ ไหว้พระ สรงน้ำพระ เทียวงานวัดค่ะ สำหรับถนนสายหน้าบ้าน (ท่ามกลางความร้อนระอุ) ก็กลับมาสนุกสนานเหมือนเดิมตั้งแต่สายๆ ไปจนถึง 4 ทุ่มของวันที่ 13-15 เมษายน เก็บภาพสงกรานต์แบบบ้านบ้านปีนี้มาฝากนะคะ
ครูต้อมมาลาเลยพาไปเลี้ยงส่ง
14 มีนาคม 2566 ครูต้อม (สุภาพร บุญพิมพ์) ครูชำนาญการพิเศษ กศน.อำเภอเสนา จังหวัดพระนครศรีอยุธยา มาลาที่บ้านเนื่องจากเปลี่ยนตำแหน่งไปเป็นผู้อำนวยการ กศน.อำเภอลาดหลุมแก้ว จังหวัดปทุมธานี เลยพาไปเลี้ยงส่งที่พระนครคาซ่า เก็บภาพความรู้สึกดีดีที่มีให้กันมาฝากค่ะ
เรื่องเล่าจากอดีต "บาดเจ็บสาหัส"
วันนี้เมื่อ 8 ธันวาคม 2537 ฉันประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ขณะเดินทางไปทำงาน หมดสติไปหนึ่งวัน มาได้ยินเสียงแว่วๆ ของหลายๆ คนดีใจที่ฉันรู้สึกตัว มองไม่เห็นเพราะมีผ้าโพกไว้ทั้งหัวและตา จะขยับตัวก็ไม่ได้โดนมัดมือมัดเท้าไว้กับเตียง รู้สึกคอแห้งหิวน้ำมากขอกินน้ำก็ไม่มีใครให้ได้แต่บอกว่าคุณหมอให้งดน้ำงดอาหาร ทนหิวทรมานนานมากจนได้ยินคุณหมอบอกให้ใช้หลอดกาแฟหยดน้ำใส่ปากให้จิบได้ (ชื่นใจมากมาย)
ตอนอยู่โรงพยาบาลส่วนใหญ่จะหลับ ตื่นเมื่อไรจะได้ยินเสียงแม่กับลูกสาวอยู่ข้างๆ ตลอด (ตอนนั้นลูกมิ้งค์อายุ 1 ขวบ 9 เดือน ติดยายต้องเอามาเฝ้าไข้ด้วย) เวลามีคนไขเตียงให้นั่งลูกมิ้งค์จะพูดว่าผีแม่นั่งแล้ว พอไขเตียงนอนก็จะพูดว่าผีแม่นอนอีกแล้ว จำได้ว่าเวลาโดนฉีดยาผ่านสายน้ำเกลือนั้นแม้หลับอยู่ก็ต้องตื่นเพราะปวดมากมาก ไม่เห็นอะไรอยู่หลายวันจนได้ยินคุณหมอพูดว่าวันนี้จะเปิดตาแล้วนะมาลุ้นพร้อมกันว่าจะมองเห็นไหม แล้วทุกคนตอนนั้นก็ดีใจที่คุณหมอทดสอบแล้วฉันมองเห็น แต่ไม่มีใครให้ฉันดูกระจกไม่ให้ดูรูปที่ถ่ายไว้เลย (ฉันได้รูปนี้มารูปเดียวจริงๆ)
มีผู้ใหญ่ของ กศน. มาเยี่ยมท่านได้บอกให้ฉันใช้สิทธิ์ลาป่วยรักษาตัวให้หายดีก่อนค่อยไปทำงานนะ แต่ ผอ. ที่ทำงานมาขอร้องให้ฉันไปช่วยนั่งคอยบอกงานให้น้องๆ ทำหน่อย ฉันเข้าใจเพราะ กศน.อำเภอสมัยนั้นมีคนน้อย ฉันได้ขออนุญาตคุณหมอไปทำงาน คุณหมอได้บอกอาการจากอุบัติเหตุของฉันมีกะโหลกศรีษะด้านหน้าขวาแตกร้าวและยุบ เลือดคั่งในสมอง เส้นประสาทคู่ที่ 7 ขาดทำให้ใบหน้าด้านซ้ายเป็นอัมพฤก ต้องใช้เวลาให้เส้นประสาทเชื่อมต่อกันสนิทก็จะกลับเป็นปกติ ใบหน้าและลำตัวมีบาดแผลจากกระจกรถบาดหลายแห่ง โชคดีที่ไม่มีโรคประจำตัว และอนุญาตให้ไปทำงานได้แต่ให้ทำเบาๆ ก่อน ทานอาหารที่มีประโยชน์ พักผ่อนให้มาก ทำกายภาพบำบัดให้ครบ สั่งจ่ายยา ออกใบนัดทำกายภาพบำบัดและใบนัดตรวจให้ (ฉันหยุดงาน 45 วัน)
พี่ชายคนโตรับฉันออกจากโรงพยาบาล ฉันถามว่าจะมืดแล้วหรือพี่ตอบว่ายังไม่เที่ยงเลย ฉันถามอีกว่าฝนจะตกหรือพี่ตอบว่าไม่ตกหรอกแดดเปรี้ยง "ฉันก็รู้แล้วว่าตาฉันไม่ปกติเหมือนเดิม" พี่ขับรถฉันนั่งคู่มาด้านหน้าถ้าพี่พูดคุยปกติฉันจะไม่ได้ยินต้องพูดดังๆ "ฉันก็รู้แล้วว่าหูข้างขวาฉันไม่ได้ยิน" มาบ้านได้ดูกระจก "ฉันจึงเห็นว่าหน้าตาฉันไม่เหมือนเดิมแล้ว" เวลาอากาศร้อนมากๆ "ฉันจะปวดหัว อาเจียน" เวลาอากาศหนาวมากๆ "ฉันจะเวียนหัว ไอเรื้อรัง" ต่อมาก็มีอาการของโรคกระเพาะผลจากการทานยามากมายทั้งแผนปัจจุบันและแผนโบราณที่หมู่ญาติหามาให้ ตอนนั้นฉันเสียใจมากแต่ฉันยังมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ จึงต้องเรียนรู้และปรับตัวให้อยู่ได้โดยไม่เป็นภาระของใคร "และฉันจะไม่เป็นภาระของใครอีก"
เมื่อฉันกลับไปทำงานจะไม่แสดงอาการเจ็บปวดให้ใครเห็น (เพื่อนร่วมงานใหม่ๆ ที่ไม่รู้ประวัติของฉันยิ่งไม่รู้เลยว่าฉันป่วย) ฉันจะทำงานเต็มร้อยกับหน้าที่และความรับผิดชอบเสมอ แต่พอขึ้นรถกลับบ้านเท่านั้นแหละหลับเลย บางวันถึงบ้านหมดสภาพแล้วลงนอนเลยแม่ก็จะเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้จนลุกได้ มีบางครั้งที่ลุกไม่ได้ก็ถูกหิ้วปีกพาไปหาคุณหมอ แม้หน้าที่การงานไม่เคยบกพร่องแต่ฉันก็ขาดความมั่นใจหากฉันแข็งแรงดีฉันคงทำอะไรได้มากกว่านี้ ฉันไม่กล้าขับรถอีกเลยเพราะคนในครอบครัวห้ามและฉันก็กลัว กลัวผลข้างเคียงที่ตามมาจนทุกวันนี้ผ่านมาหลายสิบปีแล้วก็ยังมีอาการให้เห็นเป็นระยะๆ ถ้าเปรียบเป็นแผ่นดินไหวก็คงเป็นอาการอาฟเตอร์ช็อกนั่นล่ะ
บุญกฐินปี 2565
ปีนี้มีโอกาสได้ทำบุญในการทอดกฐินหลายวัด บริจาคทรัพย์บ้าง นำอาหารไปร่วมโรงครัววัดบ้าง นำอาหารไปร่วมโรงทานบ้าง เก็บภาพมาฝากนะคะ
ทำบุญสำนักงาน กศน.อำเภอเสนา
28 มิถุนายน 2565 น้อง ๆ กศน.อำเภอเสนาชวนไปทำบุญสำนักงาน มีความสุขที่ได้กลับไปทำบุญที่ทำงานเก่า ได้พบปะกรรมการสถานศึกษาและเพื่อนร่วมงาน
เสร็จจากทำบุญอยู่ร่วมเลี้ยงส่งครูเชอรี่ (บุษยาพร บรรเลง) ไปเป็นครูผู้ช่วยที่ กศน.อำเภอสามพราน จังหวัดนครปฐม
แต่...มีผู้ติดโควิดแล้วไม่รู้ตัวมาร่วมงานนี้ด้วย ทำให้ติดต่อกันไปรวม 15 ราย คงเป็นเพราะบารมีของพระประธานปางนาคปรก และหลวงพ่อปานแห่งวัดบางนมโค ที่โต๊ะหมู่ที่สำนักงานที่เคยกราบไหว้ทุกวันคุ้มครองครูแหม่มจึงปลอดภัย เก็บภาพมาฝากค่ะ
ครูแหม่มเกษียณแล้วนะคะ
ตามจริงครูแหม่มจะเกษียณราชการ 1 ตุลาคม 2565 แต่ขอเกษียณก่อนกำหนด 1 ปีค่ะตั้งแต่ 2 ตุลาคม 2564 เก็บภาพงานเกษียณแบบนิวนอร์มอล ในภาวะการแพร่ระบาดของโรคไวรัสโคโรน่า 2019 ที่ผู้บริหารและเพื่อนร่วมงานได้จัดให้มาทันทึกไว้ในความทรงจำค่ะ
พ่ออุดม สะมะโน โดนรถเฉี่ยวชนขณะนำน้ำมนต์ออกพรรษาไปพรมข้าวในนาเมื่อตุลาคม 2552 ลูกๆ ทำทุกวิถีทางให้พ่อได้มีชีวิตอยู่ และอยู่อย่างมีความสุขในบั้นปลายของชีวิต แม้จะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ก็ตาม จนถึงวันที่ 22 ธันวาคม 2561 พ่อก็จากพวกเราไป
ตั้งแต่จำความได้พ่อเป็นผู้มีคุณธรรมในการครองเรือน รักครอบครัว สั่งสอนลูกๆ ให้ประพฤติดี ปกป้องห่วงใยลูกเสมอมา กระทั่งนอนป่วยติดเตียงเช้าวันหนึ่งครูแหม่มไปบอกลาก่อนไปทำงาน พ่อพูดว่า “อย่าไปเซ็นอะไรให้ใครนะลูก” แล้วชี้ไปที่ทีวีพูดต่อว่า “มันโกงกัน” จึงเข้าใจว่าพ่อดูข่าวแล้วห่วงลูกจะเสียรู้คนอื่น
2 พฤษภาคม 2563 ทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้พ่อแม่และบรรพบุรุษ ที่วัดเสนาสนารามราชวรวิหาร จังหวัดพระนครศรีอยุธยา
1 พฤษภาคม 2564 ถวายสังฆทานเนื่องในครบรอบวันตายพ่ออุดม แม่ละเมียด สะมะโน ที่บ้านที่ห้องที่พ่อกับแม่เคยนอนตอนป่วย
7 พฤษภาคม 2565 ทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้พ่อแม่และบรรพบุรุษ ที่วัดเสนาสนารามราชวรวิหาร จังหวัดพระนครศรีอยุธยา
สืบสานประเพณีสงกรานต์ 2561
เก็บความสนุกสนานเล็กๆ ในการร่วมสืบสานประเพณีสงกรานต์ปี ๒๕๖๑ มาฝากนะคะ
ตั้งแต่สายๆ จนค่ำ มีเปียกกันมากมายค่ะ
มีเปียกกันเล็กน้อย ค่ะ
วันที่ต้องรำลึกแห่งความรักที่ยิ่งใหญ่
กำไรชีวิต
ลงนามถวายพระพร พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
พระเทพทรงบุญ
แด่แม่...
สามัคคี คือ พลัง ค่ะ
ตอบลบเห็นด้วยค่ะ
ตอบลบ